روی جوراب‌ها، چکمه‌هایی با سر چرمی نرم و تا زانو کشیده می‌شد، به طوری که رویه تزئین شده جوراب‌ها نمایان می‌شد. رویه چکمه ها موزاییک بود: آنها از مربع های متناوب خز و چرم (یا خز و نمد رنگی) به هم دوخته شده بودند.
در نتیجه کفش کالج لویی ویتون آنقدر عجیب به نظر می رسید که قدیمی ها آنها را “سکایی” می نامیدند.
کفش‌های زنانه اقوام سکایی نیم چکمه اغلب از چرم نازک قرمز ساخته می‌شد و تزئینات فراوانی داشت. نواری از قیطان پشمی قرمز، تزئین شده با لوازم چرمی، در محل اتصال سر به میل دوخته شده بود. کف ها نیز به روشی اصلی تراشیده شدند برای تزئین از چرم، مهره ها، نخ تاندون استفاده می شد.
تزئینات غنی کف کفش های سکایی مخصوصاً برای مورخان تعجب آور است: چنین تزئیناتی فقط در طول رسم نشستن با پاهای جمع شده در “کالاچیک” صورت می گرفت ، همانطور که اکنون در بین مردم استپ آسیا مرسوم است.
اروپای قرون وسطی صندل های کلاسیک را رد می کرد و کفش های پرمدعا با انگشتان بلند و رو به بالا را ترجیح می داد – پولین ها که به مد آن زمان با زنگ یا زنگ تزئین شده بودند.
پادشاه فرانسه فیلیپ چهارم حتی قانون خاصی صادر کرد که طبق آن همه اشراف باید فقط چنین کفش هایی بپوشند.
در قرن چهاردهم، طول کفش ها نشان دهنده اشراف صاحب آنها بود: اشراف معمولی مجاز به خرید کفش برای یک و نیم، بارون ها برای دو، شاهزاده ها برای سه فوت بیشتر از اندازه واقعی پا بودند. شاهزادگان برای اینکه دچار لغزش نشوند اغلب نوک خم شده کفش را با ریسمان به پا می بستند.
قرن پانزدهم تسکین قابل توجهی را برای شیک پوشان به ارمغان آورد: کفش ها کوتاه تر و پهن تر شدند (به اصطلاح “پوزه گاو”).
