در اواسط دهه 1960، V. V. Ivanov و G. A. Nevraev طبقه بندی جدیدی از آب های معدنی را پیشنهاد کردند (آنها ویژگی های مورد استفاده V. A. Aleksandrov را به شیوه ای پیچیده در نظر می گیرند).
به خوبی الگوهای ژئوشیمیایی تشکیل آب معدنی سورپرایز را منعکس می کند، و بنابراین به طور گسترده توسط هیدروژئولوژیست ها هنگام ارزیابی ذخایر آب معدنی استفاده می شود.
ساده، راحت است و نمایشی بصری از انواع اصلی آب های معدنی می دهد. هیدروکربنات، کلرید، سولفات، مخلوط، فعال بیولوژیکی و کربناته. تفسیر دیگری از این طبقه بندی وجود دارد – با توجه به ترکیب یونی:
بی کربنات (قلیایی) موارد منع مصرف گاستریت (زیرا دی اکسید کربن آزاد شده در طی تجزیه بی کربنات ها باعث تحریک ترشح شیره معده می شود).
سولفات استفاده از چنین آبی برای کودکان و نوجوانان اکیداً ممنوع است، زیرا سولفات ها با اتصال کلسیم موجود در غذا در مجرای دستگاه گوارش به نمک های نامحلول از رشد استخوان جلوگیری می کنند. کلرید موارد منع مصرف (به طور قطعی) – فشار خون بالا.
منیزیم (بر اساس کاتیون؛ در ادامه این طبقه بندی آب نیز عبارتند از: سدیم، سدیم-پتاسیم، کلسیم). موارد منع مصرف – تمایل به سوء هاضمه؛
آهنی (عمدتا آنیونها (نمکهای اسید آهنی HFeO2 – در آبهای قلیایی)، و همچنین کاتیونهای Fe2 +، Fe3 + (در آبهای معدنی اسیدی)) و غیره.
بسته به ترکیب گاز و وجود اجزای خاص، آب های معدنی به: کربنی، سولفیدی (سولفید هیدروژن)، نیتروژنی، سیلیسی (H2SiO3)، برم، ید، آهنی، آرسنیک، رادیواکتیو (Rn) و غیره تقسیم می شوند.
واکنش آب (درجه اسیدیته یا قلیاییت که با مقدار pH بیان می شود) برای ارزیابی اثر درمانی آن مهم است. آبهای اسیدی دارای pH = 3.5-6.8، خنثی – 6.8-7.2، قلیایی – 7.2-8.5 و بالاتر هستند.
